Recensie Een grot vol slijm met een rietje ★★★★1/2

In Een grot vol slijm met een rietje krijgen bestaande decors van de Mechelse beeldsmederij De Maan die al sinds de jaren ’70 bestaat (toen weliswaar onder de naam Mechels Stadspoppentheater), een nieuw leven en komen ze er ook in tot leven. Wie dat wil kan daar een duurzaamheidsverhaal in zien, wat absoluut een meerwaarde is en perfect aansluit bij de huidige ecologische tijdsgeest. Maar vooral levert de eerste kindervoorstelling van Benjamin Verdonck (51) samen met Lucas van Haesbroeck een prachtige, beeldige tot de verbeelding sprekende drie kwartier durende voorstelling op die de toeschouwertjes doet dromen én bovenal decor, belichting en rook de hoofdrol geeft.

Wanneer we plaatsnemen bij Een grot vol slijm met een rietje horen we vogels maar even goed ook het geklop op pannen. De natuur ontmoet de drukke wereld van de stad zeg maar, en ook die lijn vind je terug in de voorstelling zelf. Die begint met een nieuwsgierige pauw die naar voor komt en meteen al haar kleurrijke staart toont om tenslotte te tonen wat halsoverkop letterlijk zou kunnen zeggen. Het is een grappig moment terwijl we de ganse tijd kazooachtige geluiden te horen krijgen.

Vakkundig bouwt Een grot vol slijm met een rietje een droomwereld op. Niet zelden horen we de steel drums in de muziek/bruitage van de voorstelling. Vanuit een doek dat op de vloer ligt, ontstaan er heuvels. Niet veel later gaat daar een golving van rechts achteraan naar voren door als de wind die door de woestijn gaat. Of zien we de golven van de zee? Net als een palingachtig figuur later dat in de lucht danst?

Een rots, een kasteel, dennenbomen en een venster op de wereld dat open gaat, blijken allemaal een ziel te hebben. Vanachter de rots komt rook die perfect een beetje hoger, maar voldoende laag onder het plafond van de zaal blijft hangen zodat de minutieus opgebouwde mystieke sfeer in combinatie met de wat gele belichting de allerjongsten en hun ouders met verstomming doet slaan.

Zijn het de dennenbomen die een eigen leven leiden wanneer ze op en neer gaan (terwijl we gerinkel horen) of dan weer van links naar rechts wiegen? Of is het de wind die hen in beweging brengt? De Maan zou de Maan niet zijn mocht deze natuurlijke satelliet ook niet meermaals te zien zijn. Drie keer zelfs op een rij, maar ook in het eerste kwartier als in het laatste.

Een appel, ananas, twee overrijpe bananen, watermeloenen en een rietje scheppen een andere sfeer dan de herfstige/winterse die Een grot vol slijm met een rietje voornamelijk uitstraalt. Qua scenografie is het spel met de bewolking zoals eerder vermeld ronduit prachtig. Maar ook het noorderlicht dat gecreëerd wordt, het dwarrelen van de sneeuw, de warme goudgele gloed uitstralende lantaarnpaal, als een discobol waarop een witte en vervolgens blauwe spot gericht wordt. ‘Wauw’ horen we enkele kinderen dan spontaan uitroepen. Dat geldt bij uitbreiding voor het ganse Een grot vol slijm met een rietje. Wauw.

< Bert Hertogs >

Credits:

creatie: Benjamin Verdonck, Lucas Van Haesbroeck
ontwerp objecten & figuren: Paul Contryn, Katinka Heremans
lichtontwerp: Lucas Van Haesbroeck
geluidsontwerp: Jochem Baelus
machinisten: Amélia Malfait, Aaron Bruyninckx, Patrick Romain, Tuur Decoene, Lies Van Loock
decor: Danny Havermans, Janneke Hertoghs, Berten Jaekers, Ken Van de Mierop, Tim Vanhentenryk, Stéphane Vloebergh
productie: DE MAAN, hetpaleis
productieleiding: Noor De Graaf
coproductie: Perpodium
met steun van: de taxsheltermaatregel van de Belgische Federale Overheid via Cronos Invest